The European Court of Human Rights has rendered a pivotal decision regarding Yüksel Yalçınkaya’s application concerning the convictions resulting from trials conducted in the aftermath of the coup attempt, where he was accused of being a member of a terrorist organization. This decision, issued by the Grand Chamber, sets a precedent for similar trials and holds the potential to alter their outcomes. The applicant, a teacher, was sentenced to 6 years and 3 months of imprisonment on charges of membership in an armed terrorist organization. These charges were based on allegations of his use of the ByLock application, financial transactions with Bank Asya, affiliation with an association and a trade union that had been dissolved by a statutory decree, and his participation in chat meetings.The applicant contended that the actions for which he was accused were not considered criminal at the time they occurred, and that the laws had been arbitrarily interpreted too broadly, resulting in the criminalization of his lawful actions. Consequently, he argued that this violated the principle of “no crime or punishment without a prior law,” as stipulated in Article 7 of the Convention.Furthermore, he alleged breaches of his right to a fair trial (Article 6) as he was unable to mount an effective defense in response to the charges against him. This inability stemmed from the utilization of unlawfully acquired evidence in the proceedings and the failure to provide him with evidence, notably the unprocessed ByLock data. He also asserted that his right to the confidentiality of communication (Article 8) was violated, as the collection of ByLock data occurred without a judicial order and unlawfully. Lastly, he contended that his freedom of association (Article 11) was infringed upon, as his membership in trade unions and associations was used as evidence in his conviction.The Court, with respect to Article 7, emphasized that the principle of legality of crimes and penalties requires that the definition of which acts constitute a crime should be previously established by law and that these rules should be consistently applied to individuals in a manner that ensures foreseeability. In this context, the Court determined that the offense of being a member of an armed terrorist organization, which led to the applicant’s conviction, was regulated by the Turkish Penal Code (Article 314/2), the Anti-Terror Law (Article 3,7), and the jurisprudence of the Court of Cassation.Accordingly, individuals who, with the purpose of achieving political objectives through the use of force, violence, and intimidation methods, knowingly and willingly become part of the hierarchy of an organization, surrendering their will to the organization, and whose actions contribute to the goals and interests of the organization, will be subject to punishment for membership in the organization. This is subject to the condition that their actions meet the requirements of continuity, diversity, and intensity regarding their contribution to the organization’s goals and interests.The Court, in its examination, assessed whether the applicant’s punishment for membership in a terrorist organization was foreseeable within the framework of the standards set by Turkish law, in accordance with the requirements of Article 7. The Government contended that the fundamental basis for the applicant’s conviction was his use of the ByLock application, while considering other evidence as supportive in nature.Within this context, the Government argued that the ByLock application was exclusively used by members of the organization as an encrypted communication platform. Consequently, they maintained that the mere use of the application constituted evidence of membership in the organization.In its assessment, the Court examined the foreseeability of the applicant being charged with membership in a terrorist organization based on his use of the mentioned application. It is worth noting that, at the time the applicant used this application, there was no court decision declaring the structure referred to as ‘cemaat’ as a terrorist organization. &nbsp;The Court determined that the domestic courts and the government failed to provide evidence that solely downloading the application was indicative of the applicant’s deliberate submission to the hierarchy of a terrorist organization. Notably, at the time in question, there were no known acts of violence associated with the organization, and no court decision had been issued. Furthermore, they did not demonstrate that he had embraced the organization’s concealed objectives and methods of force and violence with intent.Within this context, the Court concluded that accepting the mere act of downloading the application as conclusive evidence, without considering the content of messages or the identities of message recipients, effectively transformed the ByLock application into both a material and moral element of the crime of membership in a terrorist organization. This led to a presumption of guilt, preventing individuals from effectively responding to the accusations against them. Consequently, the Court determined that such a judicial practice fell short of ensuring the foreseeability required by Article 7, resulted in arbitrary punishment of individuals, and thus constituted a violation of Article 7. Meanwhile, the Court has clearly delineated the boundaries of its jurisdiction to evaluate evidence in every paragraph of the judgment, and the government’s objections in this regard are baseless. Additionally, the Court rejected the government’s assertion that the use of the ByLock application was not a criminal act but rather evidence of membership. Instead, it determined that in Turkish legal practice, downloading the application was employed as a substitute for both the material and moral components of the offense.With respect to the right to a fair trial, the Court determined that the applicant’s rights, as guaranteed by Article 6, were violated. This violation arose from the failure to provide the applicant with the raw ByLock data during the proceedings, rendering him unable to effectively contest the allegations against him, along with various procedural shortcomings.Simultaneously, the Court did not find it necessary to separately examine the applicant’s complaint concerning the unlawful acquisition of ByLock data and its violation of his right to privacy of communication.Lastly, the Court concluded that the applicant’s punishment for his membership in associations and trade unions that had been disbanded by the Decree Law constituted a violation of his right to freedom of association, as guaranteed under Article 11 of the Convention. This judgment is expected to significantly influence concluded and ongoing proceedings related to ‘FETÖ/PDY.’ The reason behind this influence lies in the Strasbourg Court’s determination that the violations it has identified are of a systemic nature. It has emphasized that its findings regarding Articles 6 and 7 will not only impact the roughly 8,500 pending applications but may also extend to proceedings involving around 100,000 ByLock users, potentially affecting similar allegations.&nbsp;In terms of the right to a fair trial, the Court concluded that a violation of the right to a fair trial as defined in Article 6 occurred. This violation stemmed from the non-disclosure of the raw ByLock data to the applicant during the proceedings, which hindered his ability to effectively challenge the allegations against him, along with other procedural shortcomings.These findings by the Court should be taken into consideration in ongoing proceedings to rectify practices that lead to serious violations of the Convention. For finalized decisions, they should serve as grounds for potential retrials, opening a path for such proceedings. Failing to do so will not only exacerbate grievances but also harm Turkey’s relations with the Council of Europe and the broader international community. If the judgment’s requirements are not met, the entire society will bear the brunt of the adverse consequences.

The Freedom Observer

These findings by the Court should be taken into consideration in ongoing proceedings to rectify practices that lead to serious violations of the Convention. For finalized decisions, they should serve as grounds for potential retrials, opening a path for such proceedings. Failing to do so will not only exacerbate grievances but also harm Turkey’s relations with the Council of Europe and the broader international community. If the judgment’s requirements are not met, the entire society will bear the brunt of the adverse consequences.

The Yalçınkaya Decision of the European Court of Human Rights

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi darbe teşebbüsü sonrasında terör örgütü üyeliği iddiasıyla yürütülen yargılamalar sonucunda verilen mahkûmiyet hükümleriyle ilgili Yüksel Yalçınkaya başvurusuna ilişkin ilkesel kararını verdi.[1] Büyük Daire tarafından verilen bu karar benzer yargılamalar açısından emsal niteliği taşıyor ve bu yargılamaların akıbetini değiştirecek nitelikte. Öğretmen olan başvurucu, ByLock uygulamasını kullandığı, Bank Asya’ya para yatırdığı, KHK ile kapatılan bir dernek ve bir sendikaya üye olduğu ve sohbet toplantılarına katıldığı iddialarıyla silahlı terör örgütü üyeliğinden 6 yıl 3 ay hapis cezasına çarptırılmış ve cezası kesinleşmiştir.&nbsp;Başvurucu suçlandığı eylemlerin işlendiği sırada suç teşkil etmediğini ve kanunların keyfî bir şekilde çok geniş yorumlanarak, hukuka uygun eylemlerinin suç sayıldığını, bu nedenle de Sözleşmenin 7. maddesinde güvence altına alınan ‘’kanunsuz suç ve ceza olmaz’’ ilkesinin ihlâl edildiğini ileri sürmüştür. &nbsp;Ayrıca hukuka aykırı elde edilmiş delillerin yargılamada kullanılması ve hakkındaki delillerin, özellikle de ByLock ham verilerinin kendisine verilmemiş olması nedeniyle hakkındaki iddialarla ilgili olarak yeterli savunma yapamadığından adil yargılanma hakkının (m. 6) ve ByLock verilerinin hâkim kararı olmadan ve hukuka aykırı olarak ele geçirilmesi nedeniyle haberleşmenin gizliliği hakkının (m. 8) ihlâl edildiğini iddia etmiştir. Son olarak sendika ve derneğe üye olmasının mahkumiyeti için delil olarak kullanılması nedeniyle örgütlenme özgürlüğünün (m. 11) ihlâl edildiğini ileri sürmüştür.<a href="#_ftn1" name="_ftnref1" target="_blank" title="" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a><a href="#_ftn1" name="_ftnref1" target="_blank" title="" fr-original-style="" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;"></a>Mahkeme, 7. maddeye ilişkin olarak, suç ve cezaların kanuniliği ilkesinin hangi fiillerin suç olduğunun önceden kanunla düzenlenmiş olmasını ve bu kuralların kişiler açısından öngörülebilirliği sağlayacak şekilde istikrarlı olarak uygulanmasını gerektirdiğini belirtmiştir. Bu çerçevede başvurucunun mahkumiyetine neden olan silâhlı terör örgütüne üye olma suçunun Türk Ceza Kanunu (m. 314/2), Terörle Mücadele Kanunu (m. 3,7) ve Yargıtay içtihatlarıyla düzenlendiğini tespit etmiştir. Buna göre cebir, şiddet ve tehdit yöntemleriyle siyasî amaçları gerçekleştirme hedefiyle kurulan bir örgütün bu amaçlarını bilerek ve isteyerek örgütün hiyerarşisine tâi olan ve iradesini örgüte teslim edenler, eylemlerinin örgütün amacı ve menfaatlerine katkısı itibariyle süreklilik, çeşitlilik ve yoğunluk koşullarını taşıması şartıyla örgüt üyeliğinden cezalandırılacaktır.Mahkeme, başvurucunun terör örgütü üyeliğinden cezalandırılmasının 7. maddenin gereklerine uygun olarak Türk hukukunda öngörülen yukarıdaki standartlar çerçevesinde öngörülebilir olup olmadığını incelemiştir. Hükümet başvurucunun ByLock uygulamasını kullanmasının mahkûmiyetinin temel dayanağı olduğunu, diğer delillerin ise destekleyici delil niteliğinde olduğunu tespit etmiştir. Bu çerçevede, ByLock uygulamasının münhasıran örgüt üyelerince kullanılan şifreli bir haberleşme uygulaması olduğunu, bu nedenle uygulamayı kullanmanın tek başına örgüt üyeliğini gösteren delil niteliği taşıdığını savunmuştur.Mahkeme yaptığı değerlendirmede, başvurucunun söz konusu uygulamayı kullandığı sırada “cemaat” denilen yapının terör örgütü olduğuna dair bir mahkeme kararı bulunmadığını hatırlatarak o tarihte bu uygulamayı kullanması nedeniyle terör örgütü üyeliğinden suçlanmasının başvurucu açısından öngörülebilir olup olmadığını ele almıştır. Mahkeme, yerel mahkemelerin ve hükümetin, uygulamayı indirmiş olmanın tek başına nasıl başvurucunun söz konusu tarihte bilinen bir şiddet eylemi ve hakkında mahkeme kararı bulunmayan terör örgütünün gizli amacını ve cebir şiddet yöntemlerini benimsediğini bilerek ve isteyerek örgüt hiyerarşine kendi iradesini teslim ettiğini gösterdiğini ortaya koyamadığını tespit etmiştir. Bu çerçevede mesaj içeriklerine ve kiminle mesaj teatisi yapıldığına bakmadan, salt uygulamayı indirmenin kesin delil olarak kabul edilmesinin, ByLock uygulamasını terör örgütü üyeliği suçunun maddi ve manevi unsuru haline getirdiğini ve kişilerin kendilerine yönelik suçlamalara cevap vermesine imkân vermeyecek şekilde bir suçluluk karinesi yarattığını tespit eden Mahkeme, böyle bir yargısal uygulamanın 7. maddenin gerektirdiği öngörülebilirliği sağlamaktan uzak ve kişilerin keyfi olarak cezalandırılmasına neden olduğunu belirterek 7. Maddenin ihlal edildiğine karar vermiştir.Bu arada, Mahkeme delil değerlendirme konusundaki kendi yetkisinin sınırlarını kararın her paragrafında yeterince açıklamış olup hükümet üyelerinin bu yöndeki itirazları temelsizdir. Ayrıca Mahkeme, hükümetin ByLock uygulamasını kullanmanın suç olmadığı, aksine üyelik suçunun delili olduğu yönündeki iddiasını da Türk yargı pratiğinde uygulamayı indirmiş olmanın suçun maddî ve manevî unsurunu ikame edecek şekilde kullanıldığı tespitiyle çürütmüştür.Adil Yargılanma hakkı bakımından Mahkeme, yargılama sırasından ByLock ham verilerinin başvurucuya verilmediğini ve bu nedenle hakkındaki iddialara etkili bir şekilde itiraz edemediğini ve diğer bazı usulî eksiklikler nedeniyle 6. madde kapsamındaki adil yargılanma hakkının ihlâl edildiğine karar vermiştir. &nbsp;Mahkeme, bu arada, başvurucunun ByLock verilerinin hukuka aykırı şekilde elde edilmesi nedeniyle haberleşmenin gizliliği hakkını ihlâl ettiğine ilişkin şikâyetini ayrıca incelemeye gerek görmemiştir. Son olarak Mahkeme, başvurucunun KHK ile kapatılan dernek ve sendika üyeliği dolayısıyla cezalandırılmış olmasının Sözleşmenin 11. maddesinde güvence altına alınan örgütlenme özgürlüğünü ihlâl ettiğine karar vermiştir.Bu karar, sonuçlanmış veya halen devam etmekte olan ‘’FETÖ/PDY’’ yargılamalarını etkileyecektir. Zira Strasbourg Mahkemesi 6. ve 7. maddelere ilişkin tespitlerinin, önündeki yaklaşık 8.500 başvurudaki benzer iddialar bakımından da sonuç doğuracağını ve potansiyel olarak yaklaşık 100.000 ByLock kullanıcısı hakkındaki yargılamalar açısından da geçerli olduğunu belirterek, bu sorunlara yol açan ihlâl bulgularının sistemik nitelikte olduğunu&nbsp;tespit etmiştir. AİHM kararlarının bağlayıcılığını düzenleyen&nbsp;Sözleşmenin 46. maddesinin Türk Anayasasının 90/5. maddesi gereğince anayasal bir kural olduğunu&nbsp;hatırlatan Mahkeme,&nbsp;Türkiye'nin uygun&nbsp;şekilde genel&nbsp;önlemler alması gerektiğini ve ulusal mahkemelerin de AİHS standartlarını&nbsp;dikkate almalarının zorunlu olduğunu&nbsp;vurgulamıştır.&nbsp;Sözleşmenin ağır ihlâline neden olan uygulamaların sona erdirilmesi için Mahkemenin bu bulgularının devam eden yargılamalarda dikkate alınması, kesinleşmiş kararlar açısından ise yeniden yargılama nedeni&nbsp;kabul edilerek yeniden yargılama yolunun açılması gerekir. Aksi tutum hem mağduriyetleri ağırlaştıracak hem de Türkiye’nin Avrupa Konseyi ve hür dünya ile ilişkilerini daha da bozacaktır. Eğer kararın gereği yerine getirilmezse tüm toplum bunun yaratacağı olumsuz sonuçlardan etkilenecektir.

Özgürlük Gündemi

Sözleşmenin ağır ihlâline neden olan uygulamaların sona erdirilmesi için Mahkemenin bu bulgularının devam eden yargılamalarda dikkate alınması, kesinleşmiş kararlar açısından ise yeniden yargılama nedeni kabul edilerek yeniden yargılama yolunun açılması gerekir. Aksi tutum hem mağduriyetleri ağırlaştıracak hem de Türkiye’nin Avrupa Konseyi ve hür dünya ile ilişkilerini daha da bozacaktır. Eğer kararın gereği yerine getirilmezse tüm toplum bunun yaratacağı olumsuz sonuçlardan etkilenecektir. 

Bank Asya ile ilgili hikayeler